Esta finde semana a estrea destacada é Rizi (Days), do cineasta taiwanés Tsai Ming-liang. Nado en Malasia, este creador asiático converteuse nunha das figuras máis destacadas do emerxente cinema asiático nos anos 90, un tempo en que filmografías ata entón exóticas e case descoñecidas como a taiwanesa, a coreana, a tailandesa ou a hongkonesa convertéronse en obxecto de culto por parte de moitos cinéfilos occidentais.
O cinema de Tsai destaca pola súa descrición da cidade moderna, as grandes urbes xurdidas do capitalismo, de grandes rañaceos e rúas que parecen clónicas unhas das outras. Nesas cidades lánguidas e melancólicas, frías como o aceiro e o cemento, existen pequenos actos de resistencia en forma de amor e sexo, encontros sexuais entre homes e mulleres onde se contrasta o gris e o azul dos edificios coa cor vermella da carne. As primeiras películas deste cineasta, Vive l’amour ou The River son fermosos poemas urbanos influenciados pola comedia física de Jacques Tati, cineasta que converteu o seu humor nunha crítica á deshumanización das sociedades modernas (O meu tío ou Playtime), e tamén polo cinema autobiográfico de François Truffaut e o seu ciclo de Antoine Doinel que comeza con Os catrocentos golpes. Ao igual que o cinema de Truffaut, todas as películas de Tsai están protagonizadas polo seu actor fetiche Lee Kang-sheng. Así, a súa obra pode verse como o traxecto vital de este personaxe-actor.
Rizi é a primeira longametraxe de Tsai Ming-liang en sete anos desde o éxito Stray Dogs, filme que narraba as penurias dunha familia de vagabundos en Taipei e que lle valeu o galardón do León de Ouro no Festival de Venecia, premiando así tamén a carreira persoal e coherente dun dos grandes poetas humanistas do cinema das últimas dúas décadas. A fama acadada por Tsai grazas a -Stray Dogs converteuno non só nun cineasta reputado, senón nun artista devecido por grandes firmas e museos de todo o mundo, xa que este creador destaca tamén no campo da pintura, da fotografía e das instalacións museísticas. Da mestura entre os seus traballos para museos e o cinema nace a serie Walker, un impresionante grupo de pequenas películas onde vemos a un monxe budista atravesar espazos abarrotados de grandes cidades, no que se descobre unha reflexión sobre a superficialidade e a fugacidade da vida no mundo moderno.
No seu último filme, de estrea en Codex desde este venres, Tsai regresa ás súas historias de soidade e melancolía, a través de grandes planos secuencia onde os espectadores comparten os tempos de espera, a vida inútil do protagonista. É un cinema de gran reflexión e de unha enorme categoría artística. Planos que son como pedazos de vida, dunha historia de amor entre dúas persoas, a medio camiño entre Taiwán e Bangkok. Retrato de dúas almas e de dúas cidades, nun filme tan conceptual como emocionante.
Amor e sorrisos na franxa de Gaza
Estes días, a franxa de Gaza está tristemente de actualidade pola nova incursión do exército israelí. As terribles consecuencias das accións do Estado xudeu e das milicias paramilitares palestinas non é obstáculo para que moitos creadores sigan adiante tratando de reflectir a vida dos seus cidadáns a través do cinema. É o caso dos irmáns xemelgos Tarzan y Arab Nasser, directores que estrean tamén este venres a súa fábula Gaza Mon Amour, esta sentimental historia de amor entre un pescador e unha modista nun dos lugares máis conflitivos do mundo.
En lugar de centrarse no conflito palestino-israelí ou deixarse levar por discursos sensacionalistas, o filme aposta pola humanidade e por reflectir os aspectos da vida cotiá das xentes da franxa de Gaza. De aí que pese a terrible situación que se vive en Gaza, haxa espazo para os sorrisos, para a bondade e para o sentimento amoroso, nun filme que lembra a Luis García Berlanga ou Emir Kusturica, e que se presentou no Festival de Venecia antes de gañar a Espiga de Plata da Seminci de Valladolid e ser seleccionada para representar a Palestina na última edición dos Óscar de Hollywood.
