Desde a Asociación Si, hai saída contra a violencia de xénero, ante o cariz dalgunhas das reaccións e manifestacións xurdidas tras o presunto asasinato da pequena Olivia, de tan so 6 anos, a que súa nai tería subministrado unha elevada cantidade de fármacos coa finalidade de
acabar coa súa vida, desexamos manifestar o seguinte:
En primeiro lugar, e, como non podería ser doutro xeito, queremos expresar a nosa mais rotunda condena e a nosa dor ante tan tremendo crime, e trasladar todo o noso agarimo a cantos queren a pequena Olivia, xa que entendemos que ten que ser indescritible a dor pola
perda dun ser querido en tales circunstancias, especialmente cando se trata, coma neste caso, dun ser indefenso pola súa curta idade.
Unha vez mais vemos, con enorme consternación, como unha nena, como xa dixemos, indefensa, é vítima do que semella foi unha longa batalla entre ambos proxenitores, sexa esta dilación responsabilidade de quen sexa, algo que, obviamente, descoñecemos.
Cremos que están totalmente fora de lugar os numerosos comentarios que están a aparecer en diversos medios de comunicación e redes sociais poñendo en tela de xuízo o tratamento que se lle está a dar a esta traxedia polo feito de ser a autora do crime a nai da nena, e, porén,
unha muller.
Un crime é igual de execrable o cometa un home ou unha muller, coma igualmente execrable é o feito de que as horribles circunstancias nas que lle foi arrebatada a vida a pequena Olivia sexan aproveitadas por todos e todas aqueles que negan ou cando menos cuestionan a
existencia da violencia de xénero.
Así mesmo, é totalmente inxustificable que un suceso tan tremendo, tan doloroso, como é o presunto asasinato de Olivia sexa politizado e utilizado coma arma arroxadiza dunha cor política a outra, sen o menor escrúpulo, esquecendo que estamos a falar da vida,e, o que é
peor, da morte, dunha nena.
Non esquezamos, así mesmo, que neste, coma en case todo-los casos de violencia violencia vicaria, o tráxico desenlace ven precedido dunha longa batalla, coma xa dixemos, entre ambos proxenitores, que descoñecemos, e que non nos corresponde a ninguén erixirnos en xuíz e
parte, levando a cabo,como, lamentablemente, adoita suceder, xuízos paralelos que a nada bo conducen e que non nos corresponden en absoluto.
Deixemos que a xustiza faga o seu traballo, que se dirima que é o que fallou, e que, unha vez feito,se actúe en consecuencia, e, por riba de todo, non esquezamos o mais importante, que, unha vez mais, un ser totalmente indefenso pagou coa súa vida as diferencias entre
os seus proxenitores, foran cales foran as circunstancias nas que estas se produciron e que, repetimos, descoñecemos.
