Desde a Asociación Si, hai saída contra a violencia de xénero, en relación co gravísimo casde reiterados abusos sexuais sufridos durante anos por unha nena, premeditados e cometidos dentro do seu eido familiar, e cuxas consecuencias todos coñecemos a través dos medios decomunicación, desexamos manifestar o seguinte: En primeiro lugar, e coma non podería ser menos, o noso rexeitamento e condena ante tan arrepiantes e crueis feitos e o todo o noso apoio e agarimo a vítima.
Así mesmo, non podemos deixar de expresar a nosa indignación ante a inexplicable e inxustificable demora deste proceso, paralizado desde o ano 2016, e en cuxos pormenores non imos a estendernos por ser estes coñecidos pola gran maioría a través, como dicíamos ao comezo, dos medios de comunicación, e porque alongaría demasiado a extensión deste comunicado.
Malia isto, non queremos deixar de alertar sobre un aspecto que se está a obviar, e que é, no noso xuízo, fundamental. Alguén se parou a pensar por un so momento, se todo este rebumbio mediático que se está a producir, manifestacións e concentracións incluídas, son o que a vítima desexa, ou, se, pola contra, prefire que se respecte a súa intimidade, o seu silencio, e se lle deixe continuar cunha vida que non é difícil imaxinar o doloroso e traumático que lle resultaría tentar refacela?
E que a ninguén se lle pasou pola cabeza que, probablemente, o último que desexe é que lle recorden unha e outra vez o inferno que viviu e que se lle está obrigando a revivir de novo?.
Bastante duro é xa facelo, se inevitablemente ten que ser así, por mor dos procedementos xudiciais, sen que se lle impoña tamén a través de accións que outros e outras decidiron por ela, alegando un apoio que mais ben é un castigo para a súa estabilidade emocional.
Non coñecemos a esta rapaza, e non sabemos, porén, o que pensa, pero o que si sabemos é como se senten as mulleres que pasan por este tipo de situacións tan abominables, e canto desexan tentar esquecer, pasar páxina e seguir coa súa vida con toda a discreción posible.
De feito, se ela mesma accedeu a chegar a un acordo, por algo será, e non esquezamos que estamos a falar dunha muller, na actualidade maior de idade, que toma as súas propias decisións.
Por outra banda, semella que ninguén está a ter en conta outro feito vital, como son os dous fillos menores da indutora de tan noxento delito e dun dos executores materiais.
Obviamente, eles non teñen a culpa de nada, pero, inevitablemente, serán, ou xa estarán a ser, dúas vítimas mais, aos que, por mais que se diga o contrario, sinalarán, non sendo este tipo deactos de ningunha axuda para eles, se non mais ben todo o contrario.
Hai moitos xeitos de expresar a indignación, de reclamar xustiza, e de facelo con contundencia, ademais, pero con discreción.
Evidentemente, isto non vai acompañado de lucimento público nin de sona mediática, pero se a finalidade é realmente pedir xustiza para a vítima, para todas as vítimas, isto non debería de importar.
A pregunta é, importa?. Que cada quen saque as súas conclusións.
