En relación coa noticia publicada nos medios de comunicación o pasado 12 de Abril, na que se daba a coñecer a intención de Martina Gómez, irmán da falecida Ana Gómez, a veciña de Becerreá brutalmente asasinada pola súa ex parella en Becerreá no ano 2016, despois de que esta acudira a solicitar axuda a Casa da Muller de Lugo, axuda que, supostamente, non lle foi prestada, ou, a lo menos, non do xeito que requeriría, segundo a versión da primeira, sendo, como dicimos, asasinada esa mesma tarde,de denunciar ao Concello de Lugo, e dado que, unha vez mais, a nosa asociación, Si, hai saída, é nomeada en relación con este lamentable suceso, desexamos, de xeito urxente e imperioso, facer as seguintes aclaracións, agardando que sexa a derradeira vez que isto se faga preciso.
– En primeiro lugar, de novo, como nas ocasións precedentes, desexamos manifestar o noso respecto por Martina Gómez, pola súa dor, así como pola de todos aqueles que queren a asasinada Ana, e o seu desexo de que se faga xustiza, e lamentamos a que, de novo, é unha nova mostra de oportunismo do colectivo que di apoiala e que xa nos ten acostumados ao seu modus operandi de subirse ao carro dos casos de violencia de xénero con sona mediática e en datas moi oportunas, sendo este tan so un exemplo, aparecendo en rolda de prensa tan so uns días antes do 25N no ano 2020, ou agora,tres anos despois, en plena precampaña electoral.
– Tras o asasinato de Ana Gómez, e despois de que, a comezos do 2017, a súa irmá fixera pública a suposta e gravísima neglixencia na atención recibida por Ana na Casa da Muller de Lugo, desde Si, hai saída fixemos chegar, o 7 de Marzo dese mesmo ano, un escrito a Fiscalía solicitando que se investigaran os feitos para determinar se, efectivamente, esta se producira, e que, de ser así, se depuraran responsabilidades, pero deixando claro, como de novo o facemos, que EN NINGÚN MOMENTO ACUSAMOS A NINGUÉN, xa que, obviamente, nos non estabamos presentes e non podemos afirmar algo que descoñecemos, se ben consideramos que, dada a enorme gravidade do acontecido, xa que estamos a falar da vida dunha muller, se debería, sen ningunha dubida e de xeito ineludible, chegar ao fondo da cuestión.
Non lembramos, por certo, que ninguén, incluída a plataforma que agora mesmo semella levar a voz cantante neste asunto, se inmutara nin manifestara preocupación ao respecto ata o ano 2020, catro anos despois,no que, repetimos, nunhas datas moi oportunas, previas ao 25N, e, xustamente nun ano no que non se puideron levar a cabo manifestacións por mor da pandemia, convocaron unha rolda de prensa na que comunicaban a súa intención de presentar unha reclamación ao Concello.
– O 14 de Marzo do 2017, tan so unha semana despois da presentación do noso escrito, se nos notificaba, desde a Fiscalía, o arquivo da nosa denuncia, deixando claro que o motivo de tal arquivo era, e reproducimos literalmente:
“Los hechos mencionados están siendo objeto de una investigación penal más amplia que en la actualidad se encuentra en trámite, como refiere la misma solicitante” .
Dito doutro xeito, nin negaba nin afirmaba a posibilidade de que tal neglixencia se cometera, se non que manifestaba que xa existía un procedemento aberto polo cal se estaban a investigar os feitos, e non se podería porén, iniciar unha nova investigación polos mesmos,pero non porque a nosa denuncia carecera de fundamento, como pode chegar a desprenderse do manifestado desde o Concello, independentemente de que esa suposta mala praxis existira ou non.
Esta resolución, puntualizamos, foi aportada, despois de que nos fora solicitada o pasado Xoves, 13 de Abril, ao Concello de Lugo, de xeito, obviamente, voluntario, xa que a nosa prioridade sempre foi, é, e seguirá a ser, colaborar na medida do posible na loita contra a violencia de xénero, e que a asistencia e protección as vítimas sexa correcta e a que realmente precisan, algo que, por desgraza, aínda dista moito de facerse efectivo.
– Na aclaración do Concello feita chegar aos medios o Venres, 13 de Abril, faise constar o seguinte:
“A Casa da Muller e o persoal municipal non pode denunciar en reemplazo das mulleres vítimas de violencia de xénero a situación na que se atopan ante as forzas de seguridade, que son as que cumpren coa función de protección física ás mesmas”.
Lamentamos ter que dicir que, neste punto, discrepamos.
Evidentemente, a Casa da Muller ou o persoal municipal non pode denunciar “en reemplazo das mulleres”, pero non se trata de reemplazar se a muller é remisa a denunciar, como,por desgraza, tantas veces sucede.
Lembramos que calquera persoa non soamente pode, se non que ten, temos, a obriga de facelo ante o coñecemento ou a sospeita da existencia dunha situación de violencia de xénero, como recolle a lei, e, especialmente, un organismo das características da Casa da Muller.
Artículo 544 ter
1. El Juez de Instrucción dictará orden de protección para las víctimas de violencia doméstica en los casos en que, existiendo indicios fundados de la comisión de un delito o falta contra la vida, integridad física o moral, libertad sexual, libertad o seguridad de alguna de las personas mencionadas en el artículo 173.2 del Código Penal, resulte una situación objetiva de riesgo para la víctima que requiera la adopción de alguna de las medidas de protección reguladas en este artículo.
2. La orden de protección será acordada por el juez de oficio o a instancia de la víctima o persona que tenga con ella alguna de las relaciones indicadas en el apartado anterior, o del Ministerio Fiscal.
Sin perjuicio del deber general de denuncia previsto en el artículo 262 de esta ley, las entidades u organismos asistenciales, públicos o privados, que tuvieran conocimiento de alguno de los hechos mencionados en el apartado anterior deberán ponerlos inmediatamente en conocimiento del juez de guardia o del Ministerio Fiscal con el fin de que se pueda incoar o instar el procedimiento para la adopción de la orden de protección.
– Ao fío do protocolo e coordinación coas FCSE a partir das 10 da noite que tamén menciona o Concello na súa aclaración, non podemos por menos que puntualizar que na comisaría, no caso de que unha muller acuda a denunciar unha agresión machista pola noite, deberá facelo na ODAC (Oficina de atención al ciudadano), coma se se tratara de calquera outro delito, xa que non queda ninguén de servizo na Ufam polas noites, e o mesmo sucede, como xa repetimos en incontables ocasións, as fins de semana, pontes e festivos, malia que, por suposto, disto non é responsable o Concello, pero, unido ao feito de que sucede o mesmo no resto de eidos directamente relacionados coa atención as vítimas da violencia machista nos momentos nos que, precisamente, mais risco corren, fai patente o desprotexidas que poden chegar a estar.
– Para rematar, desde Si, hai saída non podemos por menos que destacar o feito de que se deixaran transcorrer tres anos mais, 6 en total desde o asasinato de Ana, para presentar esta denuncia, e lamentar e condenar do xeito mais rotundo a utilización que, de novo, se está a facer da dor ocasionada pola violencia machista por parte de quen di estar a loitar contra ela, e facer un chamamento aos partidos políticos, nestas datas tan proclives, en plena precampaña, da súa utilización, das súas vítimas, como ferramenta electoral, fomentando así, ademais, certos comportamentos e certas actuacións daqueles e daquelas que priorizan o seu afán de notoriedade e por conseguir rendemento dunha lacra que tanta dor está provocando e tantas vidas está costando.
Non esquezamos que a violencia de xénero é algo que nos pode pasar a todas, que loitar contra ela é unha obriga de toda a sociedade, e que tan culpable é quen a executa materialmente, coma quen a utiliza no seu proveito.
