Este sábado 31 de outubro celebraranse na cidade diversas actividades con motivo do Samaín, organizadas pola Asociación Trebas Galaicas.
A programación comezará ás 17:30 horas na Praza Maior con obradoiros orientados ás nenas e nenos, nos que haberá baleirado e tallado de cabazas, Pictos Galaicos consistentes no pintado de facianas, globoflexia, contacontos, chocolate con churros, recortables e coloreables.
Posteriormente, ás 20:30, terá lugar un concurso de cabazas e de debuxos. As actividades para festexar o Samaín rematarán cun desfile de ánimas pola muralla ás 21:30 e un conxuro con queimada ás 22:00 horas.
Historia do Samaín
O Samaín é a festividade de orixe celta máis importante do período pagán que dominou Europa ata a súa conversión ao cristianismo, na que a noite do 31 de outubro ao 1 de novembro servía como celebración do final da tempada de colleitas na cultura celtan 1 e era considerada como o «Ano Novo Celta», que comezaba coa estación escura. É tanto unha festa de transición (o paso dun ano a outro) como de apertura ao outro mundo. A súa etimoloxía é gaélica e significa ‘fin do verán’. Foi practicada desde fai máis de tres mil anos polos pobos celtas que poboaron toda Europa.
O calendario celta dividía o ano en dous partes, a metade escura comezando no mes de Samonios (lunación outubro-novembro), e a metade clara, a partir do mes de Giamonios (lunación abril-maio). Considerábase que o ano empezaba coa metade escura, así Samonios convertíase no ano novo celta.
Todos os meses comezaban coa lúa chea e a celebración do ano novo tomaba lugar durante as «tres noites de Samonios», a lúa chea máis próxima entre o equinoccio de outono e o solsticio de inverno. As lúas cheas marcaban o punto medio de cada metade do ano durante as cales se celebraban festivais. O calendario de Coligny marca a lúa de pleno verán, con todo, omite a de pleno inverno. O calendario foi deseñado para aliñar as lunaciones co ciclo agrícola, e a posición astronómica exacta do Sol considerábase menos importante.
Na Irlanda medieval, Samhain permaneceu como a principal festividade, celebrada cunha gran asemblea na corte real de Tara, durando tres noites, consistente co testemuño galo.
A festividade céltica do Samain descríbese como unha comuñón cos espíritos dos defuntos que, nesta data, tiñan autorización para camiñar entre os vivos, dándoselle á xente a oportunidade de reunirse cos seus antepasados mortos. Para manter aos espíritos contentos e afastar aos malos dos seus fogares, deixaban comida fóra, unha tradición que evolucionou converténdose no que hoxe fan os nenos indo de casa en casa pedindo doces.
