Na sociedade lucense ben se sabe que me frefiro a Araceli Herrero Figueroa, profesora e escritora que o Covid nos arrebatou hai catro anos e medio, que tiña en Lugo centos de admiradores e amigos pola súa formación, polo maxisterio; polo talento e polo talante.
Cando Antonio Giz e maís eu coordinamos o libro de homenaxe suscrito por setenta amigos, titulámolo “O sorriso de Lilí” por estimar que o seu sorrir era o máis significativo dos seus signos externos.
Para Xavier Alcalá era “muller de aceiro ao tugnsteno”; “luminosa”, para Víctor Freixanes; “perspicaz” para Ramón Villares; “xenerosa” para Marilar Aleixandre… Era “comprometida” para Inmaculada Cárdenas; “vital”, para Adolfo de Abel; “prudente” para Adela Figueroa e “rigorosa”, para Paco Martín.
Científicamente brillante, profesora cercana, atendendo sempre, acollendo sempre, foi a primeira profesora que impartiu clases en galego aos futuros mestres, sendo para Otero Urtaza “Referente da cultura galega”.
O sorriso de Araceli volverá brillar de novo este xoves, na Facultade de Formación do Profesorado onde ela foi exemplar, cando se lle poña o seu nome á Biblioteca do Centro. Que unha sala da Facultade onde Araceli ensinou leve o seu nome, é o xeito perfecto de lembrar a unha muller con querencia polas aulas, os libros, os alumnos e os amigos, que merece permanecer entre nós.
Nun Lugo de memorias fugaces é confortador que a memoria de Araceli quede plasmada no frontispicio dunha sala. O xoves, sentiremos que ella sorrí de novo, e con ela todos os que fomos os seus amigos.
