É tempo de competición, e aí está o mundial de Fútbol que azares da fortuna levaron a un emirato árabe ao que posiblemente se mirou a través dun cristal da cor do diñeiro.
As competicións dominan a nosa vida cotiá e persoas e institucións afánanse en proclamar quen é o máis alto, o máis rico, o máis poderoso, ou o máis eficaz. Mesmo na iluminación do Nadal que un mes antes das festas invadíu as nosas rúas, e se o alcalde de Vigo é o emperador urbano da luz nadaleira, o de Monforte veu decirlle que a ver quen ten máis luces por habitante.
Que non sempre o tamaño ou a cantidade é o elemento máis ostensible, e se non fixémonos no Belén dun pobo pequeno, situado arredor da Nacional VI, na Terra Chá, en Begonte, que cumpríu medio século, e para celebralo acudíu o venres, dous de decembro, o Presidente da Xunta de Galicia, que ademais axudou a descubrir a primeira das dezanove estatuas que nas dezanove parroquias do concello begontino – agora dase en chamar “begontés” – van marcar outros tantos puntos dun especial “Camiño ao Belén” que pasando por todos os “begontes parroquiais” remata na praciña dos Domínguez Guizán, tres irmáns que axudaron a forxar un belén mítico, e no Museo Rodríguez Varela, creador do Belén.
Medio século é moito tempo, pero seguro que os hai máis antigos. E máis grandes, e máis ricos, e con máis luz… Pero este é noso, chairego, lucense, galego… véñeno ver 40.000 persoas cada ano, e ata lle cambiou o nome ao pobo: No canto de falar do “Belén de Begonte”, hai moita xente que fala de “Begonte do Belén”.
Díxoo o poeta Piñeiro Cochón: “E a quen se lle conte / de novo en Begonte : / armouse o belén!”.
