Camiñar por Lugo é unha experiencia; un placer. Aínda que non mo dixeron por escrito, os que saben do funcionamento dos corpos dixéronme que hai que camiñar, e camiño. Ordenaron que fosen corenta minutos diarios, e estou conseguindo medias de noventa. Paréceme que así lles levo un pouco a contraria, que esta debe ser das poucas rebeldías que a estas alturas me quedan.
Camiñar polo centro é doado para os que andamos pola segunda mocidade, porque non hai grandes costas se circulamos polo gran lombo deste promontorio que discorre entre Garabolos e Fingoi con dúas portas da muralla por medio.
Síntome algo máis torpe ca antes, e tropezo en calquera palla, xa non digamos nas lousas levantadas en Santo Domingo, nas mal colocadas arredor da muralla, nas que van erguendo as raíces das árbores, nas que nunca estiveron ben postas. Recordo cando os albaneis usaban un nivel para que non quedasen aristas nin buratos nos pavimentos. Desque entramos en Europa entendo que os niveis están prohibidos e todo se amaña a ollo.
Foime difícil nas festas, aborrecendo os paraugas, camiñar os días de choiva. E por principio négome sacar o coche para vir ao centro, salvo caso de forza maior, e arrepíntome dos centos de veces que vin traballar a golpe de volante, comprobando agora que se chega moito máis axiña no coche de San Fernando. Mesmo coido que estou traballando cando pola rúa atopo alguén con quen debia falar, ou por teléfono soluciono algún tema. Media vida pensando que o coche é o medio perfecto para desplazarme, e resulta que o mellor sistema téñoo incorporado desde que nacín. E, polo de agora, funciona. A ver se dura.
