Na tele poñen “Forrest Gump”, que corría sen máis motivo que por correr. Eu, camiño por camiñar. Confeso ser devoto do máis coñecido dos Machado, e creo firmemente que se fai camiño ao andar, aínda que o meu camiñar diario non me permita – ou quen sabe- ver a senda que nunca hei volver pisar.
Camiño por prescrición facultativa, por cidade ou aldea, con sol ou chovisca, de dia ou entre lusco e fusco, porque seica teño que reforzar a musculatura á vez que tempero desequilibrios que non percibo pero que as máquinas que analizan o meu interior rexistran ao milímetro.
Coidei que tería que contar pasos, imprimir unha certa aceleración ao camiñar, pero non, só teño que camiñar cada día corenta minutos. Como non é cousa de levar a contraria a quen dispón este movemento continuo, nin regatear esforzo e tempo, como un exemplo do que me queda da lonxana rebeldía xuvenil, rebaso con exceso ese límite e ando cincuenta, cen ou cento vinte minutos xa que non teño outra forma de respostar a unha orde que no fondo me comprace, pero cada obriga entendo leva implícito un necesario enfrontamento.
Quen vexa o meu camiñar pensará en traballos indispensables, temas urxentes, coche no garaxe, dinamismo na madurez… mesmo que cumplo unha promesa coma os centos de camiñantes que vexo chegar aos Milagres de Saavedra. Pero non, o meu é moito máis prosaico, “fago camiño ao andar”, polo meu ben, por orde superior, e mentras o corpo aguante.
Que, ben pensado, tampouco hai tanta diferencia entre o meu camiñar forzado e a vida, na que camiñamos – e tropezamos – polo noso ben, por orde superior e mentras o corpo aguante. Pois que dure o camiño!.
