Xa sexa por tratarse dun medio novo ou dun tremendamente marcado polas fórmulas, no mundo do videoxogo resulta especialmente sinxelo detectar a primeira vista as influencias máis básicas dunha obra. O termo soulslike chegou co primeiro Dark Souls para indicar que xogos eran como ou bebían desa primeira entrega; para saber de antemán que te ías a atopar se decidías probalos.
Lion rezuma, xa desde a súa premisa e mesmo os seus pósteres promocionais, un lixeiro aroma a produto prefabricado. Lembra demasiado a toda esa serie de películas que asoman a cabeza no principio do ano coa única (e aparente) intención de arrasar na tempada de premios, non xa como consecuencia senón como fin. Esas repletas de sentimentalismo frío e grandilocuencia, que imitan con parco éxito o traballo dalgunhas das súas predecesoras, con mellor acabado e, sobre todo, moito máis sinceras.
Con todo, e ao contrario do que podería parecer, na comunidade videoxogadora o termo soulslike non se acuñou como algo intrinsecamente negativo. É habitual ver como esa etiqueta se loce con orgullo mentres se acepta abertamente a súa condición de obra derivada, de tributo ou de máis do mesmo, deixando claro que se beberon dunha fórmula é porque esa fórmula funciona. Quizais en cinema podería aplicarse a mesma filosofía.
Garth Davis dirixe en Lion a adaptación da novela autobiográfica “Un longo camiño a casa”, na que Saroo Brierley conta como con tan só cinco anos acabou perdido nunha estación de tren a centos de quilómetros da súa casa na India e a súa posterior adopción por parte dunha familia australiana.
O guion de Luke Davies e un magnífico traballo de dirección dan como resultado unha primeira metade interesantísima. E é que a pesar da súa, sobre o papel, escasa experiencia na dirección de longametraxes, Davis consegue retratar á vez unha viaxe e unha realidade de maneira impecable, conténdose nos diálogos e renunciando ao melodrama fácil.
A partir de aí a cinta transcorre por camiños moito máis transitados, achegándose de forma bastante temeraria aos produtos prefabricados dos que falaba antes. A brillantez da primeira hora dilúese nun relato moito máis clásico en forma e fondo, con prantos, abrazos e romances por comité. Nin sequera as máis que notables intepretaciones rescatan da mediocridade o que acaba sendo unha cinta cuxa narración parece ir sempre un paso por detrás do espectador.
Neste punto, un guion convencional, e manido sobrevoa, pero non afonda, en ningún dos temas que presenta. E aínda evidenciando as consecuencias negativas da adopción co elemento estraño que desestructura as bases dunha familia aparentemente unida, Davies termina por explorar o asunto (o principal, ademais) de forma máis ou menos simplona.
Por iso, a película nunca deixa de funcionar, na acepción máis impersonal do termo. O drama pode resultar medianamente artificial e compracente, pero a epopea de Saroo contén a suficiente potencia como para resultar interesante por si soa. Na súa concepción e os seus seis cuestionables nomeamentos aos premios da Academia non vou entrar. Peores cousas se viron.
Miguel García Otero.
