O Cantar do Cid pon en boca dos burgaleses que contemplan o paso do Campeador: “Dios, qué buen vasallo, si tuviese buen Señor». Hoxe non hai vasalos nin señores, senón homes e mulleres libres que cando se dedican á política se poñen diante de nós para ser xulgados e, ao elixilos, comprobar que cumpren o que prometeron.
Quere o tópico que, nun naufraxio, sexan os ratos os que primeiro abandoan a nao, e o capitán, por responsabilide, o último. Penso en Olga Louzao e digo – actualizando a frase – que boa política resultaría ser se tivese un partido á súa medida!.
Hai que recoñecerlle a Olga – o meu trato con ella foi esporádico e circunstancial – a conciencia do lugar que ocupaba e a responsabilidade no exercizo da función, con permanente sorriso, con talante e talento, dialogando, mantendo o tipo, facendo oposición porque tocaba; atendendo os asuntos lucenses porque tocaba.
Falouse moito e ben do seu papel, a continuidade nas funcións, a firmeza de manterse nunha linea ideolóxica e de acción mentras todo ao arredor facía crise, e algúns dos seus iguais a escala nacional buscaban cómodo acomodo diante dun futuro imperfecto.
Olga Louzao mantívose no seu lugar ata o final e máis despois, deixou o concello para comprobar que hai vida despois da vida e confortoume saber que o día da constitución da nova corporación acudiu en familia ao festival O Son do Camiño, que seguro lle soou a música celestial despois de tanto bailar ao son doutras músicas. Diante da volta á vida normal e real dunha muller firme en pensamento e accións, quero desexarlle que, en política e fóra dela, “a vida lle vaia bonito”.
