Diante das esquivas maiorías absolutas, os que non as conseguen pactan para levar adiante os seus programas, utilizando a aritmética para sumar os votos precisos. Nas corporacións así formadas, hai unha presidencia – representación natural do goberno – que coordina as diversas tendencias, que por decoro solucionan as diferencias en privado ofrecendo de cara ao exterior unha postura unica.
O do goberno de España co conflito palestino-israelí non é de recibo, e causa desazón nas persoas sensatas. Se o titular do goberno marca o sentir oficial do país, é bochornoso que unha ministra diga algo diferente. Sabemos que a auga e o aceite non poden mesturarse, pero os ministerios dun país civilizado teñen que ter unha especial argamasa para non perder auga nin aceite.
Na provincia, a imaxe é mellor. Quen leva un tema, non se mete nos asuntos dos outros. E nin as festas se mesturan co Arde Lucus, nin os titulares das corporacións participan en actos que outros teñen en concesión.
Fomos aprendendo. Hai anos, nun acto nun concello lucense no que subían as autoridades de diversas institucións a entregar agasallos, os nacionalistas do goberno municipal molestáronse porque só subíu a Alcaldesa, tendo que recordarlles que unha institución non pode ser representada máis ca por unha persoa, á parte da salomónica solución que Branca impoñía a Orozco, falando sempre os dous. En Lugo só figuran os que deben figurar, sen conflito de intereses. En Madrid, peor coordinados, aplican ben antiga “memoria histórica”, e xa que o que preocupa está relacionado co Islám, volven aos “Reinos de taifas”.
