Non é que eu sexa especialmente expresivo en directo, pero este tempo opresivo aféctame por restrinxir os máis mínimos saúdos. Atopar persoas que coñezo e estimo, e non poder dar a man ou unha palmada nas costas, e reducir todo a un “Ola”, no que nin sequera se aprecia o sorriso filtrado, déixame frustrado.
Teño amigos de dar a man e amigas de bico na meixela, acompañado todo das palabras axeitadas; amigos de aperta estreita, e amigas que acompañan a aperta cunha man acariñando as costas; e amigos de bico na meixela como se da a un fillo, pai ou irmán.. Pero iso é pasado porque agás a familia máis de preto, polas actuais circunstancias, mantéñense distancias e evítanse contactos físicos, limitándose aos auditivos e visuais, e nestes últimos eu xogo con desvantaxe.
Agora, as apertas úsoas con fruición nos correos electrónicos, que aí poido seguir sendo expresivo, pero teño que conterme a diario aínda que ás veces, sen decatarme, pro pásome de acordo con estas regras estritas que converten en vulgar o máis rancio protocolo.
As actuais normas de boa conducta impoñen que o máximo contacto entre persoas de calquera condición é un xesto estrañamente amaneirado de achegar os antebrazos ata que os cóbados se encontren, acompañando todo dun sorriso que non se aprecia porque a máscara tapa todo. Cada vez que contemplo esa ridiculez lembro que de nenos, en Vilalba, cando queríamos provocar ao que por momentos pasaba de amigo a contrario, empuxabámolo co ombreiro como provocación que desembocaba en retroceso ou agresión. Cando vexo a dous políticos saudarse así, penso que van acabar a losqueadas.
