A outrora icona do western e recoñecido director Clint Eastwood estreaba o pasado venres no noso país Sully, a que será a súa película número 35 desde que decidiu situarse detrás da cámara naquela primeira Play Misty for Me. É verdadeiramente fascinante comprobar de primeira man a inmensa capacidade convocatoria que aínda conserva cada un dos seus traballos como director a pesar dos máis que evidentes fochancas que atravesou a súa carreira nos últimos tempos. Este verán tiven a oportunidade de visitar Croacia e xa entón os carteis se amontoaban (literalmente) á saída dos cinemas. E aquí, as colas enormes e a sala a rebordar. Estou seguro de que gran parte do mérito de todo isto (seguramente a maior parte) correspóndelle á presenza do sempre solvente Tom Hanks como protagonista da película. Non en balde, o seu nome aparece moito máis arriba e a moito máis tamaño que o do director nos posters promocionais. Supoño que é normal: a quen non lle gusta Tom Hanks. Con todo, prefiro seguir crendo que polo menos unha pequena porción do público acudiu a ver Sully polo nome do veterano realizador, por Clint Eastwood como figura creativa.
En calquera caso, sempre é unha boa noticia comprobar que seguen existindo personalidades independentes na industria que son capaces de xerar tal cantidade de expectativa máis aló das sagas archiconocidas ou a última entrega do superheroe de quenda. Nesta ocasión Eastwood trasládanos aos Estados Unidos, máis concretamente a Nova York, a aquel 15 de Xaneiro de 2009 no que Chesley Sullenberger decide aterrar un avión avariado con 155 pasaxeiros a bordo no medio do río Hudson. Non houbo un só falecido. O milagre do Hudson, chámano. Non é para menos.
Eastwood segue na liña da súa serie de biopics, a maioría dedicados a personalidades relevantes do seu propio país. Aquí a película non se centra tanto na vida de Sullenberger, que ao fin e ao cabo non é tan interesante, como no ocorrido aquel día durante tan só 208 segundos e as consecuencias posteriores de todo o asunto.
A priori, o filme adoece dun dos males nos que resulta máis fácil caer á hora de realizar este tipo de cintas: esta historia xa a coñecemos. Existen varias formas máis eficaces de saír do paso neste tipo de situacións. Unha de elas pasa por dotar á historia de certo elemento sorpresa se o suceso non é excesivamente coñecido, como é o caso.
Todos sabemos que un avión aterrou de emerxencia no río Hudson hai uns anos pero non coñecemos moitos máis detalles (fallaron de verdade os dous motores? a reacción do piloto foi esaxerada? trátase dun heroe ou dun imprudente?). A outra consiste en utilizar unha historia real para sacar a colación outro tipo de temas, para explorar o factor humano e ter en conta os pequenos matices. Sully está dacabalo entre esta segunda aproximación e o máis estrito documental.
Gus Van Sant aproveitaba en Elephant os diferentes puntos de vista existentes durante unha traxedia para crear unha especie de slide of life e reflectir a calma antes da tempestade. Fuxía de toda dramatización e aproveitaba a todos os involucrados nun suceso para mostralo da maneira máis impersoal posible, utilizando longos planos secuencia para evitar os cortes. Pero Eastwood non quere isto. Eastwood quere contarnos unha historia.
Concretamente a dun heroe que aterrou un avión en medio dun río salvando a vida de 155 persoas. Pero o resultado é insípido: nin o compoñente humano está traballado con demasiado enxeño ou matices nin a pura exposición dos feitos é tan interesante como para encher unha hora e media de película. As cartas están sobre a mesa case desde o comezo, non hai lugar para a sorpresa. O guión é irregular, redunda no mesmo unha e outra vez e aínda que poida que 208 segundos non sexan moitos no mundo real acaban facéndose tediosos fronte a unha pantalla. Clint Eastwood non perdeu o seu toque, claro, pero si perdeu unha gran oportunidade para afondar nas súas personaxes ou poñer en cuestión a figura do heroe.
Ambas son esixencias que Tom Hanks podería soportar. Pero ao final, sexa polo que for, o milagre do Hudson non acaba de callar.
Dá a sensación de que Eastwood escolleu esta historia máis por algún tipo de necesidade de reivindicación ou de arqueoloxía xornalística que porque vise nela verdadeiras posibilidades dramáticas. Á fin e ao cabo o seu cinema tivo moitas veces un cariz moi político e moi social, e como case sempre é fácil albiscar a liña de pensamento que subxace detrás das súas obras. A restitución dos heroes, supoño.
