Hai uns corenta anos, a un compañeiro fixéronlle unha proba relacionada con problemas intestinais, que debía ser similar ao “tacto rectal” pero con medios mecánicos, o que lle provocara sensacións inédidas e desagrables. Aos bárbaros que o rodeabamos, pura inconsciencia, causabanos hilaridade a situación e agora, ao lembrala, dame vergoña.
O “tacto rectal” debe ser a versión simplificada e moderna daquela situación aínda que, polo que parece, sigue impoñendo. Tamén polo que parece, fixéronmo dúas veces. Unha, o médico de cabeceira, hai tempo. Outra, un especialista que se asombraba de que eu non lembrase ese feito sete meses despois.
Como non vai lembrar esa consulta se se lle fixo un “tacto rectal”?, dixome. Pois non, non me lembro, confesei. A causa posible, argüín, é que veño preocupado polo meu maior problema, diabético-renal, e o demais o cerebro esquéceo. Faltoume decirlle que cando vou a unha consulta vou disposto a todo, e superada a proba reintégrome – moi condicionado, eso sí – á vida normal.
O especialista non quedou conforme, e algo mencionou da miñá idade – non sei se favorable ou a contraria – e proseguiu a consulta. Eu estaba cunha gripe que xa duraba oito días, moito peor ca o Covid que me veu en maio, e tiña que facer equilibrio coas explicacións, a puñeiteira mascariña e as fontes do narís… polo que o médico tendeume un manoxo de panos de papel para que sonase os mocos.
Non sei o que apuntaría nas súas notas, pero teño por certo que foi a peor impresión que a alguén lle teño causado. Como non me recetou nada – bueno, si, unha biopsia – supoño que o meu caso non ten moito amaño.
